Nga Besi Bekteshi
Nëse dikush do të kërkonte dy figura që përfaqësojnë më qartë deformimin e politikës shqiptare në dy anët e kufirit, nuk do të kishte shembull më të përshtatshëm se Sali Berisha dhe Albin Kurti. Në dukje, janë dy botë të ndryshme: njëri konservator i vjetër që vjen nga brenda sistemit komunist dhe e përdor antikomunizmin si maskë; tjetri një idealist i vetëshpallur që pretendon se lufton korrupsionin e klasës politike. Por në thelb, janë të njëjtë: dy populistë me ego të sëmurë pushteti, që e shohin kombin si pasqyrë të vetvetes dhe politikën si teatër ku duartrokitet vetëm një aktor vetë ata.
Berisha, në Shqipëri, ngriti mitin e “liderit të fortë”, të njeriut që s’gabonte kurrë, që kishte gjithmonë armiq, por asnjëherë përgjegjësi. Kurti, në Kosovë, e përsëriti këtë model me të njëjtën recetë – ndryshoi vetëm ngjyrën dhe fjalorin. Të dy e përvetësojnë fjalën “popull” si pronë private. E përdorin atë për të justifikuar çdo arrogancë dhe për të heshtur çdo kritik. Kur Berisha thotë “populli opozitar”, ai nënkupton militantët që i binden verbërisht. Kur Kurti thotë “populli i Kosovës”, ai përjashton këdo që nuk pajtohet me të.
Në të dy rastet, populli nuk është më subjekt politik, por dekor i pushtetit personal. Berisha e ndërtoi karrierën mbi ndarjen: komunistë dhe antikomunistë, të ndershëm dhe tradhtarë, qytetarë dhe “plehra”. Kurti e ka ngritur të njëjtën ndarje në versionin kosovar: “të pastrit e Lëvizjes Vetëvendosje” dhe “të korruptuarit e vjetër”. Të dy nuk dinë të bashkojnë, dinë vetëm të përçajnë. Sepse uniteti do të rrëzonte kultin e tyre personal. Të dy janë mjeshtra të gjuhës së urrejtjes të mbështjellë me patriotizëm, ku fjala “atdhe” përdoret si mburojë për pushtetin. Në fakt, patriotizmi i tyre është thjesht një armë për ta përdorur kundër bashkëkombasve jo kundër armiqve të vërtetë.
Berisha është produkt i shkollës komuniste një njeri që e mësoi pushtetin si monopolin e të drejtës absolute. Ai nuk mund të mendojë politikën si hapësirë të ndarë me të tjerët. Kurti, nga ana tjetër, është produkt i një “bolshevizmi moral”, post jugosllavizmi renegat ku çdo mendim ndryshe shihet si tradhti. Në të dy rastet, ideologjia nuk është demokraci, por dishepullizëm. Ata nuk kanë parti, por sekt. Nuk kanë bashkëpunëtorë, por besimtarë. Të dy janë të bindur se kanë “mision” një fjalë që në politikë shpesh është paralajmërim i autokracisë. Kur dikush beson se është i dërguar për të shpëtuar kombin, çdo gabim i vetëshpallet si heroizëm.
Berisha e përdori pushtetin për t’u bërë i përjetshëm. Kurti po e përdor për të u bërë i pagabueshëm. Berisha i ndërtoi institucionet për t’i kontrolluar; Kurti i përçmon institucionet që s’e adhurojnë. Berisha kishte gjithmonë një “armik të brendshëm” për t’u mbrojtur gazetarët, gjyqtarët, ndërkombëtarët. Kurti ka shpikur versionin e tij modern të të njëjtit armiqësim Bashkimin Evropian, mediat kritike, opozitën. Në fakt, të dy kanë një frikë të përbashkët: lirinë që nuk kontrollohet prej tyre. Prandaj e mohojnë në emër të kombit.
Në vitin 1991, Berisha u bë simbol i shpresës së shqiptarëve për t’u shkëputur nga diktatura. Por shumë shpejt ai e ktheu PD-në në Parti të Diktaturës personale.
Në vitin 2019, Kurti u bë simbol i shpresës së kosovarëve për të luftuar korrupsionin. Sot, shumë e shohin si kryeministër që sundon me përçmim ndaj çdo institucioni që nuk i nënshtrohet.
Dy dekada i ndajnë, por fryma është e njëjtë: shpresa e një kombi që përfundon në zhgënjimin e një njeriu. Ka një moment në historinë e çdo populli kur liderët e mëdhenj tregojnë madhësinë e tyre duke ditur të largohen. Por as Berisha e as Kurti nuk e njohin këtë virtyt. Berisha kërkon rikthimin në pushtet edhe pse është bërë simbol i dështimit; Kurti kërkon përjetësimin në pushtet edhe pse ende nuk ka arritur maturinë për ta përdorur.
Të dy janë pasqyrë e një shoqërie që nuk ka mësuar ende të ndajë lidershipin nga pushteti, dhe të shohë te politika një mjet shërbimi, jo adhurimi. Në fund të fundit, Sali Berisha dhe Albin Kurti janë dy faqe të të njëjtit manual autokratik shqiptar ai që nis me “Unë jam populli” dhe mbaron me “Vetëm unë kam të drejtë”. Njëri i vjetër në moshë, tjetri i ri në vite, por të dy të vjetër në shpirt sepse e shohin pushtetin si fe, dhe kombin si altar të vetvetes./Marrë nga profili i autorit në Facebook
- ‘Liria ka emër’, protesta në Tiranë për ish-krerët e UÇK! Çfarë pritet të ndodhë? - 17/10/2025
- “Dita më e bardhë, kur të mbyllet SPAK! Janë pisa me telekomandë!”/ Përplasje e ashpër në emision. Ja debati - 17/10/2025
- Sali Berisha dhe Albin Kurti, dy fytyra të të njëjtës sëmundje politike shqiptare - 17/10/2025