Një ditë, Leo Tolstoi po qëndronte në platformën e stacionit e Tulës, kur një tren korrier bëri një ndalesë të shkurtër.
Një zotëri doli me shpejtësi nga një vagoni i klasit të parë dhe vrapoi drejt bufesë. Pak çaste më vonë, një zonjë doli nga treni dule thirrur pas tij: “George! George!”
Por George, i fokusuar në gjërat që interesohej, nuk e dëgjoi atë.
Zonja, disi e alarmuar, vuri re Tolstoin aty afër, duke e ngatërruar me një plak të zakonshëm, ajo jo i’u afrua dhe i tha: “O plak, a mund ta marrësh atë zotërinë atje? Unë do t’ju jap një qindarkë.”
Tolstoi, i argëtuar, u bind dhe e ktheu Georgen te zonja, e cila i dha atij qindarkën e premtuar. Ndërsa ajo u çlirua nga tensioni, shikuesit në platformë filluan të pëshpërisnin të emocionuar në drejtim të plakut: “Shikoni, shikoni, është Tolstoi!”
Zonja, e intriguar dhe kureshtare, pyeti: “Ku? Ku?”
Kur i treguan me gisht plakun që e kishte marrë George, ajo u trondit thellë. Duke nxituar drejt tij, ajo thirri e entuziazmuar: “Konti Tolstoi, të lutem më fal! Jam shumë e turpëruar me ju…”
Më pas ajo kërkoi qindarkën që i kishte dhënë për shërbimin e kërkuar, në përpjekje për të korrigjuar gabimin e bërë.
Tolstoi, me një të qeshur të përzemërt, u përgjigj: “Jo, nuk do të heq dorë nga kjo qindarkë… Mund të jetë e vetmja qindarkë që kam fituar ndonjëherë me ndershmëri.”
Ndërsa ra zilja e tretë, duke sinjalizuar nisjen, zonja e tronditur u largua shpejt për në vagonin e saj.
Kjo anekdotë, nga biografia e Ivan Nazhivin “Shpirti i Tolstoit”, kap përulësinë dhe humorin e Tolstoit, madje edhe përballë identitetit të gabuar.
Përgatiti: Albert Vataj
