Sa më shumë që rritesha, aq më të pakuptimta dukeshin kënaqësitë e vogla që më jepte jeta, aq më qartë e kuptoja se ku të kërkoja burimin e gëzimeve të jetës.
Mësova se të jesh i dashur nuk është asgjë, ndërsa të duash është gjithçka, dhe gjithnjë e më shumë dukej se kuptoja se ajo që i jep vlerë dhe kënaqësi ekzistencës sonë nuk është gjë tjetër veçse aftësia jonë për të ndjerë.
Kudo që shihja në tokë diçka që mund të quhej “lumturi”, ajo përbëhej nga ndjesitë.
Paratë nuk ishin asgjë, pushteti gjithashtu nuk vlente asfare.
U panë shumë që i kishin të dyja, para dhe pushtet dhe ishin të pakënaqur, disa prej tyre të trishtuar.
Bukuria nuk ishte asgjë: shihje burra sharmantë dhe gra të hirshme që ishin të pakënaqur, pavarësisht bukurisë me të cilën natyra i kishte shpërblyer.
Edhe shëndeti nuk kishte shumë rëndësi; të gjithë kishin shëndetin që ndjenin, kishte të sëmurë plot vullnet për të jetuar që lulëzuan deri para fundit dhe kishte të shëndoshë që vyshkeshin nga ankthi nga frika e vuajtjes.
Por lumturia ishte kudo ku njeriu kishte ndjenja të forta dhe jetonte për to, nuk i largonte, nuk ushtronte dhunë ndaj tyre, por i kultivonte dhe i gëzonte.
Bukuria nuk kënaqte ata që e zotëronin, por ata që dinin ta donin dhe ta adhuronin atë.
Kishte shumë ndjenja, me sa duket, por në fund ishin një.
Ndjesisë mund t’i jepet emri i vullnetit, ose ndonjë tjetër. Unë e quaj atë dashuri.
Lumturia është dashuri, asgjë tjetër.
I lumtur është ai që di të dashurojë.
Dashuria është çdo lëvizje e shpirtit tonë në të cilën ai ndjen veten dhe percepton jetën e tij.
Por të duash dhe të dëshirosh nuk janë e njëjta gjë.
Dashuria është dëshira e urtë; dashuria nuk dëshiron të ketë; ajo thjesht dëshiron të dashurojë.
Përgatiti: Albert Vataj
