Nga Roland Lami
Aksioni opozitar i ngritur rreth çadrës nesër është shembulli perfekt i politikës shqiptare kur kalon nga institucioni tek improvizimi. Në vend që të jetë një alternativë parlamentare, opozita krijon “pushtetin paralel me tenda”, ku retorika është e madhe, qartësia e vogël dhe synimi i turbullt. Çadra, që duhej të ishte simbol proteste, kthehet në një skenë teatri absurd, ku askush nuk e kupton saktësisht nëse po kërkohet reformë, zgjedhje, drejtësi apo thjesht strehim politik për krizën e brendshme.
Sarkazma del natyrshëm: një parti e dobësuar lë sallën e Parlamentit për t’u strehuar nën një mbulesë plastike, duke pretenduar se atje gjendet “vërtet” demokracia. Absurdi kulmon me faktin se, pavarësisht zhurmës, mbetet e paqartë se çfarë synohet konkretisht me çadrën, përveçse të mbahet ndezur kauza, tensioni apo hallet e liderit historik që e ka kthyer protestën në rit, jo strategji.
Në fund, çadra nuk shërben as si program politik, as si alternativë qeverisëse, por vetëm si simbol i mungesës së një udhërrëfimi të vërtetë: një opozitë që rri jashtë institucioneve, duke pretenduar se ndryshimi vjen nga tortuari, jo nga ligji. Një çadër e madhe, një vizion i vogël dhe një vend që pret diçka më serioze se fjalime të improvizuara politike.
