Nga Alba Malltezi
Nëse themi sot që qeveria është e gjithëpushtetshme, që drejtësia është e gjithëpushtetshme, që media është e gjithëpushtetshme, që oligarkët janë të gjithëpushtetshëm etj. etj. do të thotë që në shoqërinë tonë po krijojmë shtylla pushteti të cilat duhet të kontrollojnë njëra-tjetrën. Akuzat, nga më të larmishmet për të gjitha sa më sipër, hidhen vetëm kur ka liri. Për dikë flitet keq vetëm kur nga ai, ajo, njeri a institucion, nuk ka kush frikë.
Një gjë tjetër është e vërtetë: Në shoqërinë tonë ka ende individë, apo realitete, të cilëve nuk mund t’iu përmendet akoma emri. Ka tabu dhe frikë. Janë këto zona të errëta që kanë mbetur që duhet të na shqetësojnë dhe jo ajo që ndodh dhe thuhet në ditën me dritë.
Mos harrojmë që vetëm pak vite më parë nuk mund të akuzonim askënd në këtë mënyrë, duke bërtitur nga studio televizive për autokraci e mungesë drejtësie. Nuk bërtisnim dot sepse nuk kishte asnjë në listë për t’u përmendur. Ishin të gjithë të rreshtuar pas një individi, pas një familjeje që Shtetin, në mes të Tiranës, e kishte shndërruar si ato kullat e veriut nga ku rrihej ngrohtë në vatrën e ndezur vetëm për të vetët, e nga jashtë gjithëkush qëllohej nga frëngjitë. Ishte një individ që futi frikën e kritikës ndaj një partie e ndaj politikanëve në Demokraci.
Ndërsa Fatos Nano po lufton në spital mes jetës dhe të përtejmes, duhet t’ja njohim atij lideri politik meritën e vyer që i pari mes të gjithëve ua hoqi frikën shqiptarëve për të thënë rreth tij çfarë të donin e si të donin; media e politikanë kundërshtarë. Nuk ishte e lehtë që njerëzit të shpreheshin pas 45 vitesh nën dikaturë. Fatos Nano mbante, Fatos Nano nuk kërcënoi asnjë gazetar në jetën e tij. Nuk kërcënoi asnjë kundërshtar. Nano hoqi frikën nga partia më e frikshme komuniste në Ballkan. Në një drekë me gazetaret, atëherë zonja e parë, Xhoana Nano, e sulmuar dhe e përfolur lirisht edhe ajo nga të gjithë, me buzëqeshje do të thonte mendimin e saj, por duke u kujdesur deri në fund që askush, mendimin e saj të mos e merrte si privim.
Sa e bukur është shoqëria kur njerëzit thonë lirshëm çfarë mendojnë, pa shpifur e pa sajuar, dhe kur kjo liri vlen për të kuptuar pa kakofoni të vërtetën e lakmuar. Nëse sot mendoj një politikan kontrovers si Fatos Nano, debatet që ai provokonte përherë edhe mes të vetëve, si shije e fundit më mbetet vetëm ajo e lirisë së ofruar: Liri për t’u shprehur, për të shkruar, për të kundërshtuar. Nuk ka më të vlefshëm se njerëzit që japin liri, qofshin në familje, në shkollë, në parti apo në qeveri.
Askush nuk është perfekt, por perfektja qëndron këmbëkryq vetëm tek njerëzit që janë zemërgjërë. Këta shqiptarë duhet të duam pa kushte në Shqipëri.
- Liria që falte Fatos Nano… - 28/10/2025
- Çmenduria e koreanit për fanellën e Cristiano Ronaldos, i jep portugezit rekordin e radhës - 28/10/2025
- Opinion: DREJTËSIA KA NEVOJË PËR NDIHMË - 28/10/2025